پس از سالها

از اخلاقای زشت من عدم داشتن اراده و استمراره،اینطوریه که یهو حسش میگیره و تو وبلاگ یا توییتر تو یه مدت زمان فعالم و بعدش کلا ساکت میشم.دوست ندارم خودم این مدلیا ولی خب میشه دیگه.

الانم بعد مدتها اومدم به وبلاگم سربزنم که دیدم یه کامنت دارم و همین انگیزه ای شد واسه نوشتن.

این روزهای ترم اخر کارشناسی رو هم دارم با دلتنگی میگذرونم.که البته هم تلخه هم شیرین